میراثِ نستا برایِ رومانیولی

آلسیو رومانیولی، ستاره‌یِ جوانِ رم نهایتا به میلان پیوست، جایی که تمامِ اسطوره‌هایش بازی کرده‌اند، پائولو مالدینی، تیاگو سیلوا و آلساندرو نستا

جیمز هورنکاسل

آلسیو رومانیولی اولین بازی‌اش برایِ رم را در 17 سالگی مقابلِ میلان انجام داد و وقتی چند ماه بعد اولین گلش برایِ رم را زد، در همان بازی‌ای که توتی به رکوردِ 225 گل در سریِ آ رسید و کنارِ گونار نوردال (مهاجمِ سابقِ میلان و رم) به عنوانِ دومین گلزنِ برتر سریِ آ ایستاد، به تلویزیونِ اختصاصیِ رم گفت: «بازیِ من تحتِ تاثیرِ بازیِ پائولو مالدینی است.» رومانیولی در مقاطعی به عنوانِ دفاعِ چپ هم بازی می‌کرد و برایِ همین مالدینی برایش بهترین الگویِ ممکن بود.

اما رومانیولی فصلِ پیش که به شکلِ قرضی برایِ سمپدوریا بازی می‌کرد به تلویزیونِ اسکای ایتالیا گفت: «در حالِ حاضر تیاگو سیلوا بهترین مدافعِ میانی است. اما به نظرِ من بزرگ‌ترین مدافعِ تاریخِ فوتبال آلساندرو نستا است.» وقتی سینیسا میهایلوویچ فصلِ پیش رومانیولی را با نستا مقایسه کرد، بزرگ‌ترین افتخارِ زندگیِ او بود. رومانیولی بعد از داستان‌هایِ طولانی بینِ رم و میلان بالاخره با مبلغِ نزدیکِ 20 میلیون به روسونری پیوست. از سالِ 2002 بدین سو تنها یک بازیکنِ ایتالیایی با قیمتی بالاتر از این بینِ دو تیمِ سریِ آ جابجا شده بود: آلساندرو نستا از لاتزیو به میلان.

میلان تا اینجا تاثیری غیرِ مستقیم در پیشرفتِ رومانیولی جوان داشته است. به هر حال تمامِ الگوهایِ او مدافعینِ میلان بوده‌اند و حالا تمامِ هوادارانِ روسونری امیدوارند رومانیولی بتواند جایِ نستا و سیلوا را در ترکیبِ تیمشان بگیرد و به جایگاهِ رفیعِ آن‌ها برسد.

اما این انتقال باعثِ ایجادِ دو دستگیِ بینِ هوادرانِ رم شد. هر وقت بازیکنِ جوانی از آکادمیِ رم رشد می‌کند و به تیمِ اصلی می‌رسد، سر و صدایِ زیادی بینِ رمی‌ها به وجود می‌آید. برایِ رمی‌ها مهم است که بازیکنانشان اهلِ رم باشند. برایِ همین آن‌ها امیدوار بودند و انتظار داشتند وقتی نسلِ توتی و د روسی به پایان رسید، رومانیولی و فلورنتزی پرچمِ نسلِ جدید را به دوش بکشند. اما فروشِ رومانیولی به میلان نشان داد که باشگاه بیشتر از اینکه به فکرِ آینده‌اش باشد که حالش فکر می‌کند.

برایِ مثال لیاندرو کاستان 28 ساله است و تقریبا تمامِ فصلِ پیش را به دلیلِ بیماری از دست داد. سوالی که قبل از این مطرح می‌شد این بود که آیا کاستان از مارکینیوز و بن عطیه بهتر است، یا برعکس؟ حالا با فروشِ رومانیولی اگر رم بازیکنی مثلِ ازکییل گارای را از زنیت بخرد، شاید رمی‌ها از این تصمیم استقبال کنند. اما اگر آندره‌آ رانوکیا به رم بیاید، نباید انتظارِ چنین واکنشی را داشته باشیم.

دیگر هوادارانِ رم البته چندان از فروشِ رومانیولی ناراحت نیستند. منطقِ آن‌ها این است که او هم مثلِ آلبرتو آکوئیلانی، واکنشی که د روسی و توتی به پیشنهاداتِ تیم‌هایِ دیگر نشان دادند را نشان نداد و شاید این قضیه ثابت کند که اصلا رومانیولی مثلِ الگویش نستا، هوادارِ لاتزیو بوده است. از سویِ دیگر مربیِ تیمِ جوانانِ رم، آلبرتو د روسی، پدرِ دانییله، به اعتقاد دارد که تیمشان همین حالا جانشینِ رومانیولی را در آکادمی دارد: مدافعِ 19 ساله‌ای به نامِ الیو کاپرادوسی.

رم این فصل از فروشِ رومانیولی و آندره‌آ برتالوچی به میلان، 45 میلیون یورو کسب کرد، مبلغی معادلِ حضور در چمیپونز لیگ. هیچکدام از این دو بازیکن فصلِ پیش برایِ خودِ رم بازی نکردند و تضمینی هم نبود که این فصل بتوانند جایِ ثابتی در ترکیبِ جالوروسی پیدا کنند. پس فروشِ دو بازیکنِ ذخیره با این قیمت، خیلی منطقی‌تر از فروشِ بازیکنانی مثلِ پیانیچ و ناینگولان بود. کاری که رم این فصل کرد شباهتِ زیادی با طرحِ اقتصادیِ چلسی داشت که لوکاکو، شورله، دبروین و صلاح را با مبلغِ کم خریدند و با سودی زیاد فروختند.

رم این فصل با ژکو و صلاح برایِ قهرمانی خواهد جنگید. میلان هم که بالاخره یک مدافعِ میانیِ چپ پا به تیمش اضافه کرده شاید برایِ قهرمانی بجنگد. اما نکته‌ای که خریدِ رومانیولی برایِ میلان داشته، اصرار و علاقه‌یِ میهایلوویچ به او بود. پپ گواردیولا وقتی به بایرن رفت گفت فقط تیاگو آلکانترا را می‌خواهد. حسِ میهایلوویچ به رومانیولی هم بعد از فصلی که با هم در سمپدوریا سپری کردند، چنین حسی بود.

رومانیولی فصلِ پیش بینِ تمامِ بازیکنانِ زیرِ 21 ساله‌یِ سریِ آ بالاترین ریتینگِ هواسکورد را داشت (7.02). او بینِ مدافعینِ زیرِ 21 ساله‌یِ 5 لیگِ اولِ اروپا هم بیشترین دفعِ توپ (189)، دومین قطعِ توپ (64) و چهارمین تکلِ موفق (52) را داشت. رومانیولی چون در دورانِ رشدش در آکادمیِ رم به عنوانِ یک هافبک هم بازی کرده بود، خیلی با توپ راحت است و مدام از خطِ دفاعی جدا می‌شود و به بازیسازیِ تیم کمک می‌کند. برایِ همین جی جی دی بیاجو، مربیِ جوانانِ ایتالیا اعتقاد دارد رومانیولی دو سالِ دیگر دو برابرِ پولی که میلان بابتش پرداخته می‌ارزد.

حالا پیراهنِ شماره‌یِ 13 نستا خالی است و انتظارِ رومانیولی را می‌کشد. اخباری بود که می‌گفتند او برایِ اینکه زیرِ فشارِ مقایسه با نستا قرار نگیرد، شماره‌یِ 13 را به تن نخواهد کرد و مثلِ رم، به خاطرِ علاقه‌اش به والنتینو روسی، شماره‌یِ 46 را انتخاب می‌کند. این خبر اصلا دقیق نبود و تازه پوشیدنِ شماره‌یِ روسی هم خیلی فکرِ خوبی نیست، چون او هوادارِ اینتر است. برایِ همین رومانیولی وقتی سه‌شنبه برایِ تستِ مدیکال به میلان رسید، گفت: «اگر امکانش باشد دوست دارم شماره‌یِ 13 بپوشم.» درست کاری که پوگبا در یوونتوس کرد و درخواست کرد که شماره‌یِ 10 را بهش بدهند. این نشان از شخصیتِ و کاراکترِ قویِ رومانیولی می‌دهد. برایِ همین است که میهایلوویچ برایِ کار کردنِ دوباره با شاگردِ سابقش در سمپدوریا لحظه‌شماری می‌کند.